فرض کنیم سیستان و بلوچستان که حدود یازده درصد از مساحت ایران را داراست قرار باشد در یک قرارداد برای بهره‌مندی توریستی کشورهای غربی تبدیل به بیابان شود دانشجویان کفن می پوشند، رسانه های انقلابی به میدان می آیند، استکبار ستیزان درخواست استیضاح وزیران را دارند…
خبر تکذیب می شود قراردادی هم در میان نیست اما سیستان و بلوچستان بدون سر و صدا و به مرور تبدیل می شود به بیابان، مردمش هم از سیستان به گرگان و از گرگان به حاشیه تهران مهاجرت می کنند.
سیل هم که می آید محرومیت استان بیشتر رخ می نمایاند اما راه حل هجوم همگانی در مقطع کوتاه سیل به منطقه نیست بلکه راه حل ایجاد کارخانه های متعدد و صادرات به کشورهای همسایه است که منجر به کاهش کارگران قاچاقچی می شود که امنیت ایجاد می کند و شهر سوخته تبدیل می شود به یکی از قطب های گردشگری جهان.